Ahmet AKIN – Yeminli Mali Müşavir

     Dış politikamızda duygusallığımızı, çabuk öfkelenme ve heyecanlanma alışkanlığımızı terk etmek zorundayız. Siyasetçiler ve diplomatlar hissettiklerini değil, ulusal çıkarlarımızın gerektirdiklerini gündeme getirmelidirler. Öfkelenerek masadan kalkmak ya da tehditler savurmak, günümüz dünyasında pek etkili olmadığı gibi, uluslararası platformda yalnızlığa itilme tehlikesi de yaratabilir.

     En büyük tehlike, dış siyasal, ekonomik ve sosyal sorunları iç politikaya malzeme yaparak prim toplamaya çalışmaktır. Böyle bir davranış zaman zaman iç politikada destek sağlayabilir ve hatta oylarınızı da artırabilir. Ancak, dış politikada karşılaşılan çıkar ilişkilerinin gözardı edilmesi durumunda kayıplar daha fazla olacaktır.

     Türkiye’nin Batı ile olan ittifakında başrolde oynayan Amerika Birleşik Devletleri’nin dünya genelinde kan kaybetmesi, Türkiye’nin Batı’ya olan gereksinimini de azaltmıştır. Bana göre, Türkiye’nin Batı’ya olan gereksinimi karşısında, Batı’nın Türkiye’ye olan gereksinimi daha fazladır. Çünkü, Türkiye bir taraftan Batı ittifakı içinde yer alırken, bir taraftan da Orta Doğu’daki bağlantıları ve Orta Asya’daki ilişkileri ile çok önemli bir role sahiptir.

     Dikkat edilmesi gereken en önemli konulardan birisi, akademik tez konuları ile dış politika gerçeklerini karıştırmamaktır. Daha düne kadar, İsrail’den cesaret madalyası alan, Libya’dan insan hakları ödülünü kabul eden, Suriye ile ortak Bakanlar Kurulu toplantısı yapacak kadar dostluğu ileri götüren ve füze kalkanı projesinin Türkiye’de konuşlandırılmasına karşı çıkanların yüz seksen derece dönüş yaparak başka bir anlayışa bürünmeleri komşularımızla olan güveni sarsacaktır. Türkiye’nin Orta Doğu ve Orta Asya ülkeleriyle yakından ilgilenmesi doğru bir yaklaşımdır. Yanlış olan taraf, tüm bu işlerin ABD’nin kuyruğuna takılarak yapılmasıdır.

     Türkiye terör ateşi ile yanarken, “Araplara bahar geliyor” diyerek yollara düşmek aymazlıktır. Arap ülkelerinin karekterini geçmiş tarihimizden çok iyi biliyoruz. Araplara gelse gelse, ABD’nin güdümünde yeni diktatörler gelecektir. Anlaşılan “Arap Baharı” adı altında sahneye konulan oyunu bir müddet daha seyredeceğiz.

     Hazineden beslenenler yediklerinin ve içtiklerinin hakkını vermek için bir süre daha bu şova alkış tutabilirler. Ancak, bir müddet sonra sıkıntılar arttığında alkışlar yerini tepkilere ve protestolara bırakabilir. Türkiye, kararlı ve ilkeli bir dış politika yürütebilmek için şu tabloyu mutlaka değiştirmek zorundadır: Yılda elli milyar dolar enerji ithal etmek ve bunun bedelini de başkalarının parasıyla ödemek zorunda olan bir ülke, dış politikada, birilerinin, daha doğrusu serveti ve gücü elinde bulunduranların çıkarları doğrultusunda hareket etmeye mecbur kalacaktır. Size verilen rol de figüranlıktan öteye geçmeyecektir. 

     Yüzde yüz haklı olduğumuz Mavi Marmara baskınında bile, Birleşmiş Milletler Komisyonu tarafından hazırlanan raporda İsrail’in suçsuz gösterilmesi, sadece raporu yok sayarak geçiştirilecek bir konu değildir. Şayet, Irak’ın işgalinde ABD askerleri tarafından yok edilen binlerce müslümanın hakkını o zaman savunabilseydik ya da Gazze’ye gösterdiğimiz hassasiyeti Irak’ta da gösterebilseydik, bugün daha güçlü bir konumda olurduk.  “Rabbim izin verirse bir gün mutlaka Gazze’ye gideceğim” diyen Başbakan Erdoğan da işi Allah’a havale etmiş görünüyor.