Ahmet AKIN – Yeminli Mali Müşavir

    Önce kuran kursları ve öğrenci yurtlarında başladılar. Daha sonra özel dershaneleri ve okullarında devam ettiler. Yeşil sermaye adı altında topladıkları para ve “vahabi” (şimdiki Suudi Arabistan Kralı’nın mezhebi) yardımlarıyla ekonomik güç oluşturmaya başladılar. Siyaset, din ve ticaret üçgeninde etkili paslaşmalar yaparak taraftar topladılar. Devlet kademelerindeki örgütlenme çalışmalarını büyük bir gizlilik içinde yürüttüler. Halkın cehalet ve yoksulluğunu, dini duygularını istismar ederek ustaca kullandılar. Siyasi iktidarı ellerine geçirmekle birlikte, Coni’lerin desteğini de alıp gerçek niyetlerini açık açık ortaya koyarak, din ağırlıklı devlet yönetimine doğru yelken açtılar.

     Ancak, hesaplarında olmayan büyük bir engelle karşılaştılar. Sarı saçlı, mavi gözlü, çelik yürekli “Dev Adam” her gece rüyalarına giriyordu ve bu korku ile yaşamanın zor olduğunu anladılar. Türk Milleti Ata’sının sevgisini sanki yüreğine kazımıştı. O yüreği yerinden sökmeden bu sevdanın sona ermeyeceğini gördüler. Ulu Önder’in yakın silah arkadaşlarına karşı saldırıya geçtiler. Dolaylı yoldan Cumhuriyet’in ilk dönemlerini yaylım ateşine tuttular. Bu saldırılardan Türk Ordusu da derin yaralar aldı. İçerideki Paşaların sayısı dışarıdakileri geçti.

     Geçenlerde, Genelkurmay Başkanlığı’nın internet sayfası yoluyla ortaya koyduğu tepki çok dikkat çekti. “Bazı yazar, konuşmacı ve meslek kuruluşu temsilcilerinin; basın ve ifade özgürlüğünü istismar ederek, Genelkurmay’ı seviyesizce alay konusu yapmaları” kınandı. Daha önceleri bu işleri  Bakanlar ve iktidar milletvekilleri yapardı ve Genelkurmay’dan hiçbir tepki gelmezdi. Anlaşılan, söyleyenler değişince Genelkurmay’ın da tavrı değişti. Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin korunması açısından Türk Ordusu’na olan güvenimiz tamdır. Ancak, Genelkurmay Başkanlığı makamı da izleme ve şikayet etme makamı değildir. Genelkurmay’ın fazla “Özel” davranması, irtica odaklarını heveslendirmektedir.

     Büyük Önder’in şu sözleri Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin bugün içinde bulunduğu bölünme ve irtica tehdidine karşı güncel bir mesaj olarak önemsenmelidir: “Milletlerin tarihinde bazı dönemler vardır ki, belli amaçlara erişebilmek için maddî ve manevî ne kadar kuvvet varsa hepsini bir araya toplamak ve aynı doğrultuya yöneltmek gerekir. Yakın yıllarda milletimiz, böyle bir toplanma ve birleşme hareketinin önemli sonuçlarını kavramıştır. Memleketin ve devrimin, içeriden ve dışarıdan gelebilecek tehlikelere karşı korunması için, bütün milliyetçi ve cumhuriyetçi kuvvetlerin bir yerde toplanması gerekir. Aynı cinsten olan kuvvetler, ortak amaç yolunda birleşmelidir.”

     Birlik ve beraberliğe en fazla gereksinim duyduğumuz bugünlerde, Başbakan’ın eski yaraları kaşıyarak kanatmaya çalışması kabul edilebilecek bir davranış değildir. Tarih, içinde bulunduğu koşullar değerlendirilerek sorgulanmalıdır. Madem ki, Başbakan, eskileri karıştırmaya ve gündeme getirmeye çok hevesli, ben kendisine daha eskilere gitmesini öneririm. Örneğin, Fatih Sultan Mehmet’in annesi Fransız asıllı bir yahudi olan Ester Stella, evlerinden, yurtlarından koparılan çocuklarla oluşturulan Osmanlı’nın devşirme politikası ve kardeş katili Osmanlı Padişahları konularında da halkı bilgilendirmesi yararlı olacaktır.

     Sürekli bir yerlerden şikayet ederek siyaset yapmaya çalışan Başbakan’ın son günlerde sıkıntılı olduğu görünüyor. Yargıdan, Ordudan, Üniversitelerden, İş Adamlarından, Sendikalardan, Meslek Odalarından ve diğer Gönüllü Kuruluşlardan şikayet ederek mağdur rolü oynadığı ve Başbakanlığı ağlama duvarına dönüştürdüğü senaryonun sonuna geldiğini kendisi de çok iyi biliyor. İnişe geçtiğinin farkında. Ancak, huylu huyundan vazgeçmez örneği, şimdi de sanatçıları hedef almış durumda. Anlaşılan, bir müddet de sanatçılarla gündemi dolduracak. Sanata düşmanlıklarının nedeni, bilim ve sanatın çağdaş uygarlığı hatırlatmasından dolayıdır. Çağdaş uygarlık denildiği zaman da akıllarına ilk olarak, doğal refleksleri sonucu Büyük Önder gelmektedir. Kızgınlıkları ve tepkileri bu nedenledir.

     Güzel bir fıkrayla yazımızı sonuçlandıralım:

Adamın biri yaz günü yolda yürürken şiddetli bir yağmura yakalanmış. Gök delinmiş, boşaldıkça boşalıyor. Yolda da altına sığınacak ne bir ağaç ne bir dam var. Bu arada arkasından gelen birisi haline acımış ve çantasından bir yağmurluk uzatarak, “al bunu giy bende fazla var” demiş. Adam nasıl teşekkür edeceğini bilememiş ve yağmurluğu giyerek sırılsıklam olmaktan kurtulmuş. Biraz sonra yağmur dinmiş ve yağmurluğu sahibine iade etmiş. Yol boyunca yağmurluğun sahibi sürekli olarak, “yağmurluğu vermeseydim halin haraptı, yağmurluğu vermeseydim halin haraptı” diye dırlanmaya başlamış. Adam her seferinde teşekkür etmesine rağmen öbürü sürekli başına kakarmış. Adamın sabrı taşmaya başlamış. Tam bu sırada bir göl kıyısından geçiyorlarmış. Adam kendini göl sularının içine atarak, dalmış çıkmış ve bağırarak şunları söylemiş: “Ulan, yağmurluğu vermeseydin bundan daha beter ıslanmazdım ya.”