Ahmet AKIN – Yeminli Mali Müşavir

         Toplumda fokurdamaya, yeşermeye başlayan bazı baskılar var. Halk, kentliler, ekonomik beklentiler, yerel yönetimlerin yatırım tercihlerinin ve yönetim anlayışlarının değişmesi gerektiğini daha yüksek sesle söyler oldu. Yeşeren bu fısıltılar yakında haykırış olacak; bunda hiç kuşku yok. Özellikle, sosyal belediyecilik yönünden beklentiler çok yüksek.

         Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı’nın verilerine göre; Türkiye’de her 100 haneden 93’ünün geliri 2 bin 500 liranın, 72’sinin geliri 1.200 liranın altında.

         Her 100 aileden 9’unun evine aylık 400 liranın altında para giriyor. Doğu’ya doğru ilerledikçe gelirler küçülüyor. Elbette, Mersin de bu olumsuz tablodan nasibini alıyor. İşsizlik ve yoksulluk kanayan bir yara olmaya devam ediyor.

         Yoksulluk ailelerde kadere dönüşüp çocuklar için tehdit oluşturuyor. O kader dönüp dolaşıp kadınların da yoksulluğa ortak olması anlamına geliyor.

         Bir milyon beş yüz bin insanın açlık sınırında, yirmi milyon insanın yoksulluk sınırında olduğu bir ülkede, hiçbir Belediye bu olumsuz tabloyu görmemezlikten gelemez. Çalışan insanlarımızın büyük bir bölümünün boğaz tokluğuna yaşamını sürdürdüğünü de düşünecek olursak, işsizler, yoksullar ve hatta emekliler için de sosyal politikalar oluşturmak, kaçınılmaz bir görev olarak karşımızda durmaktadır.

         Yoksulluğun sorgulaması yapılmadan sosyal adaleti sağlamak olanaklı değildir. İşsiz kalan işçilerin, kepenk kapatan esnafın ve yetersiz bir emekli maaşı ile geçinmeye çalışan emeklinin sorunlarını dert edinmek zorundayız. 

         Yoksulluk, tüm dünyada olduğu gibi Türkiye’de de göz ardı edilemeyecek sosyolojik bir gerçektir ve acilen çözümlenmesi gereken birincil sorun haline gelmiştir. Emperyalist sermayenin acımasız kuralları altında, sıcak para ekonomisinin bitmez tükenmez saldırıları ile adeta kanı sömürülen Türkiye’nin, bu kirli düzene daha fazla dayanma gücü kalmamıştır. İktidarda bulunan işbirlikçilerin keyfi yerindedir. Rant gelirleri ile servetlerine servet katmaktadırlar. Onlar, yolsuzluk yaptıkça, işsizlerin ve yoksulların sayısı da hızla artmaktadır.

         İşte tam bu noktada, Belediyelerin söyleyeceği sözler olmalıdır. Yoksulluğu sadece açlık ya da yeterince beslenebilecek gıdaya sahip olmama şeklinde algılamak son derece yanlış ve yetersiz olacaktır. İnsan sadece yemek gereksinimi olan bir varlık değildir. Başta gıda olmak üzere giyim, barınma, eğitim, sağlık, altyapı, kültür, ortak yaşama ve buna benzer gereksinimleri olan kutsal bir varlıktır.  

         Ekonomik ve sosyal sorunların doruklara ulaştığı bir ortamda, yemek vererek, erzak dağıtarak ve yakacak yardımı yaparak yoksullara yardım ettiğini sananlar büyük bir yanılgı içindedirler. Makarna paketleriyle, kömür torbalarıyla halkı avutanlar günü kurtarmaktan başka bir iş yapmamaktadırlar. Önemli olan uzun vadeli programları uygulamaya geçirebilmektir. Elbette, bir bütün olarak halkın ekonomik ve sosyal sorunları Devlet politikaları ile giderilebilir. Ancak, eğer istenirse, Belediyeler de bu kanayan yaraya kısmen de olsa merhem olabilirler. 

         Yoksulluk bir bütün olarak ele alınmalı, ekonomik ve sosyolojik nedenlerinin tespitinden sonra, saydam ve adil bir eylem planı uygulanmalıdır. Bu uygulamada başarıyı yakalayabilmek için Belediye bütçesinden daha fazla pay ayrılması gerekir. Her konuda olduğu bu konuda da kaynakların doğru kullanılması ile birlikte, daha fazla hemşerimizin yanında olup, derdine derman olunabilir.

         Penceresi olmayan, yağmurda çatısı akan, derme-çatma evde yaşam savaşı verenler, mutlaka Belediyelerin sıcak kanatları altına alınmalıdır. Sosyal projelerin yaşama geçirilmesinde başarı isteniyorsa, derneklerin, muhtarların, gönüllü kuruluşların, eğitim kurumlarının, odaların, vakıf ve iş aleminin birlikte çalışmanın ve birlikte düşünmenin içine çekilmesi gerekir.

         Yoksullukla mücadele ve yoksulların korunup gözetilmesi, İslamiyetin erdemlerindendir.

         Unutulmaması gerekir ki, yoksul insan malı az olan değil, arzusu çok olandır.